ژاپن از دوره توکوگاوا (1868-1603) و با قدرت گرفتن شوگونها توانست به ناآرامیها و شورشهای داخلی پایان دهد و دوران ثبات سیاسی را تجربه نماید. در دوره توکوگاوا (موسوم به دوره ادو) پایتخت ژاپن از شهر کیوتو به توکیو (ادو سابق) منتقل شد و سیاست اصلی حاکمان ژاپن بر قطع هرگونه ارتباط با کشورهای خارجی استوار شد. تداوم این خط مشی موجب گردید تا ژاپن برای بیش از دو قرن بر حفظ و بالندگی ارزشها و فرهنگ بومی خود متمرکز گردد.
در سال 1854 ژاپن پس از امضای معاهده کاناگاوا با ایالات متحده به انزوای خودخواسته خود پایان داد و دربهای کشور را به روی فناوری غرب گشود و با جدیت در مسیر مدرن سازی و صنعتی شدن گام نهاد.
اتخاذ این رویکرد موجب گردید در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20، ژاپن به یک قدرت منطقه ای تبدیل شود و بر کشورهای چین و روسیه غلبه نماید و شبه جزیره کره، فورموسا (تایوان) و جزیره ساخالین جنوبی را تحت سلطه خود درآورد. ژاپن طی سالهای 1931-1932 منچوری را اشغال کرد و در سال 1937 پیشروی به سمت چین را آغاز نمود.
ژاپن پس از شکست در جنگ جهانی دوم، در راستای دکترین یوشیدا مبنی بر ترویج ایده «ارتش ضعیف، کشور قدرتمند» به قدرت اقتصادی و متحد اصلی ایالات متحده در منطقه شرق آسیا تبدیل شد.
ظرف چند سال اخیر رویکرد ژاپن به سمت «ارتش قوی، کشور قدرتمند» تغییر جهت یافته و قرار است بودجه دفاعی ژاپن به حدود 2 درصد از تولید ناخالص داخلی افزایش یابد. پس از سه دهه رشد بی‌سابقه، اقتصاد ژاپن از دهه 1990 با رکود و ایستایی مواجه شد، اما این کشور همچنان رتبه سوم قدرت اقتصادی جهان را در اختیار دارد.
آبه شینزو؛ نخست وزیر فقید ژاپن (2020-2012) اصلاحات اقتصادی و امنیتی بلند پروازانه ای را به منظور بهبود اقتصاد ژاپن و تقویت جایگاه بین المللی این کشور آغاز کرد. سیاستهای ایشان در حوزه اقتصادی تحت عنوان «آبه نومیکس» شناخته میشود.
آبه طولانی ترین دوره نخست وزیری ژاپن در دوره مشروطه را تجربه نمود. در حال حاضر نخست وزیری ژاپن بر عهده کیشیدا است. ایشان قبلاً به عنوان وزیر امور خارجه دو مرتبه به جمهوری اسلامی ایران سفر نموده اند و همزمان ریاست گروه دوستی پارلمانی ژاپن – ایران را نیز بر عهده دارد.
به روز رسانی آبان ماه 1402
توئیتر سفارت :
https://twitter.com/IraninJapan